Je voelt je een soort van schuldig.
Ken je dat?
Vast.

De wereld staat in de fik. En je maakt je druk om huis-, tuin- en keukenleed.

Zo hoor ik mezelf mopperen op de kapotte rits van zoons winterjas, die nog maar net 2 maanden oud is -die jas.
Ik baal ervan als de wifi hapert en ik daardoor helemaal opnieuw de digitale inschrijving van dochters scoutingkamp moet invoeren.
De kersthapjes mislukken -in het kookboekje zagen ze er zo leuk uit.
Klein leed.

De wereld staat in de fik. En je wordt blij van huis-, tuin- en keukengeluk.

Ik had dat toen ik de finish van de halve marathon haalde. Na vijfenhalve maand trainen vierde ik eind juni de overwinning. Op mezelf. En er was in 2015 meer om dankbaar voor te zijn:
* het antwoord van een cursist – ‘ik ben weer gelukkiger’– op de vraag wat de training haar opleverde;
* elke 1e maandag van de maand een blog -‘t kost wat, maar dan…
* professionele valpartijen -om daarna weer sterker op te staan;
* tranen-met-tuiten bij een theatervoorstelling -dank, N. Dijkshoorn;
* geliefden die vierden dat zij 50 of 80 werden -of 49 of 16 of 13 of 11;
* met beste vrienden onder de sterrenhemel in een hottub;
* ontmoetingen met inspirerende leermeesters -zij leerden mij schrijven, interne dialogen voeren, vragen stellen, teams ontwikkelen -een beetje.
Klein geluk.

Mag dat wel, schrijven over dat persoonlijke micro-gerommel in de marge? Het schuurt. Waar hebben we het over?
Het lijkt zo nikserig ten opzichte van de fik; vlucht-, oorlogs- en opvangproblemen die mensen wereldwijd dagelijks ondervinden.

Ik las gelukkig de woorden van René Gude -ook zo’n leermeester.
Daar kun je je aan optrekken.
Als je dat nodig hebt, zoals ik.

“…. je berust in je eigen grenzen. Er is een zekere bescheidenheid: dit ben ik, dit weet ik, dit kan ik. Je ziet dat je tekort komt en je doet een grote inspanning om het resultaat toch iets mooier te maken dan het zou zijn wanneer je die inspanning niet pleegde; en zo wordt je leven ook daadwerkelijk iets beter”
(citaat uit: Stand-up filosoof. De antwoorden van René Gude.)

Dat inspireert. Geeft houvast.

Persoonlijk, klein geluk dat doorwerken kan in de kring waar je deel van uitmaakt; gezin, familie, vrienden, klanten, cursisten, buren, wijkcentrum, kerk, collega’s, de straat.
En zo wordt de wereld ook daadwerkelijk iets beter.

Om in 2016 voort te zetten. Ik kijk er naar uit.