Op tijd even niksen zonder nut – deel 2

Haasten vind ik zonde van mijn tijd; ik doe liever af en toe even niets. Zelfs in de baas d’r tijd. Ze vindt  het prima en keurt mijn gelanterfant nooit af. Sterker nog, ze beveelt het van harte aan!

Als ik dát vertel aan mensen om mee heen -van die types die ‘druk,druk, druk’ antwoorden als je vraagt hoe het met ze gaat- reageren ze vol ongeloof: ”Dat wil ik ook; hoe krijg ik míjn baas zover dat ik ‘nietsdoen’ mag opvoeren als goed bestede tijd?”

Een café, met bij het raam een doorleefde houten tafel waar een slome kat op ligt, gedekt met verse koffie en dito krant of, als het zomer is, een bankje in het park vlakbij bij het pand waar ik straks een training zal geven, is mijn favoriete plek om moeiteloos niets te doen. Ik staar wat voor me uit. Ik zie de stad ontwaken: een bepakt en bezakt jong stel gaat op weg naar waar het avontuur hen heen brengen zal. Brakke studenten, op gammele fietsen haasten zich naar college. Vrolijke kinderen steken de straat over en verdwijnen  weer om de hoek. Hun lach klinkt nog lang na. Zwervers worden wakker op hún favoriete bankje. En doen verder ook niets.

Ogenschijnlijk ben ik niet aan het werk. Maar niets is minder waar; ik dagdroom. Dat lijkt op nietsdoen, maar het is, volgens hersenwetenschappers, het tegenovergestelde. Terwijl je denkt dat je de hele dag moet strijden tegen dagdromen, moedigt de wetenschap het juist aan. Niet fulltime natuurlijk, dat zou z’n doel voorbij schieten. Zo nu en dan een half uurtje. Hartstikke productief. Verkerend in deze gemoedstoestand verdwijnt het verlammende effect wat een tergend lange to-do lijst op je  kan hebben. Geknaag aan je zelfvertrouwen of je het allemaal wel goed genoeg doet, wordt uitgeschakeld. In plaats daarvan vult je hoofd zich met leegte. Rust en overzicht nemen de overhand. Je hoeft niets; onontbeerlijk voor creativiteit. Nu kun je óver je werk nadenken, in plaats van áán. De paradox is dat je dan pas écht dingen voor elkaar gaat krijgen. Het lijkt wel toveren…

Voor mij uitstarend, wordt mij geopenbaard -ja, zo voelt het-  hoe ik een ongemotiveerde cursist geboeid kan krijgen. Spontaan krijg ik een inval over de oplossing voor een probleem waar een klant mee kampt. Ineens is het voor mij klip en klaar wat de belangrijkste boodschap van dit blog moet worden.

In opleidingenland is een keur aan trainingen waarin je kunt leren effectiever te werken, te onthaasten of om te gaan met werkdruk: ‘onthaasten’, ‘stress less – archive more’, ‘supervrouw – omgaan met stress’, ‘stress is fijn, niet om je te schamen’, ‘snellezen’,   ‘blind én met 4 vingers leren typen in 10 uur tijd’ (of andersom), ‘baas over de tijd’. Kortom, keuze genoeg. (Trouwens, als je écht een goede training zoekt, dan weet ik er nog wel een. Maar dat terzijde). Waar dan an sich weer een ander gevaar in schuilt: die van keuzestress. Afgezien daarvan kost het volgen van zo’n training ook weer veel tijd -en: tijd is geld– wat nu juist het probleem was, want: ‘druk, druk, druk’.

Laten we het daarom praktisch, ongecompliceerd en goedkoop houden: wees voortaan voorafgaand aan een afspraak -of dat er nou één mét of zonder een ander is, rijkelijk te vroeg. Bestel een koffie, en doe vooral even niets. Laat het dagdromen toe en z’n werk doen. Beuzel, lanter, hang om.

Dat kost je hooguit een half uur en de prijs van een kop koffie.
Kom daar maar eens mee aan bij je baas; goedkeuring verzekerd!

Geef een reactie