“ Wat wil je leren? ”, vraag ik Ole.
“ ’Vandaag niet’ zeggen tegen collega’s die me storen en meteen antwoord willen.”

Slechts twee woorden om duidelijk te maken dat hij nu geen tijd heeft. Maar Ole krijgt het echt niet voor elkaar.
Hij vertelt me hoe het er aan toe gaat op een gewone kantoordag:

“ Mijn agenda straalt een en al heerlijkheid uit. Dat wil zeggen: geen enkele afspraak. De ochtend is voor mij.
Kan ik mooi die gedetailleerde bouwtekening controleren op fouten. Want daar moet ik m’n kop echt goed bijhouden.
Maar dan komen de collega’s.
Dieder die mij de stukken voor de teambespreking van volgende week vraagt. Kees; of ik hem wil bijpraten over de meeting van afgelopen vrijdag. Hugo, Sabina en Berber die met een zelfde soort vraag komen: Kun je me nú éven helpen?

En wat doe ik? Elke keer zeg ik weer: ‘Ja natuurlijk, doe ik meteen voor je’.
Of: ‘het kan wel even tussendoor’. Terwijl ik keihard denk: NEE, NU NIET!
Maar dat krijg ik m’n strot niet uit.”

Ole is niet de enige die moeite heeft met nee-zeggen. Ik maak het regelmatig mee bij mijn klanten.
Maar weet je wat het is? Door ja te zeggen tegen een ander, zeg je in feite nee tegen jezelf. En daarmee nee tegen het werk dat voor je ligt.
Je bent dus onaardig voor jezelf.
En dat heeft nare gevolgen.

Ole kent deze gevolgen ook.
Zijn werk is niet af vóór de afgesproken deadline.
Hij kruipt ’s avonds steeds vaker achter zijn laptop.
Wekelijks zou hij squashen. Maar dat is inmiddels niet vaker dan 1 keer per maand.
Hij slaapt slecht.

Hij weet wat hem te doen staat: eerlijker zijn. Naar collega’s en naar zichzelf.
Dus: ja-zeggen als het past om te helpen, nee-zeggen als het niet uitkomt.

Waarom lukt het dan tóch niet om nee te zeggen?
Hij wil aardig gevonden worden.
Zijn hart bonkt in zijn keel als hij zich voorstelt dat hij mensen wegstuurt. Omdat hij denkt; wat zullen ze wel niet van me denken als ik dát doe?

“ Waarschijnlijk denken ze niets ”, zeg ik.
“ Geloof me, de meesten komen uit gemakzucht langs. Jij beantwoordt tóch wel hun vragen. “

Ole’s schouders zakken in. “ Maar wat moet ik dan? ”
“ Zet hen aan het werk. Antwoord: Vandaag niet. “
“ Huh, jij denkt dat ze dat pikken? ”
“ Ja. Jouw ‘nee’, wakkert hun zelfredzaamheid aan. Dat is hartstikke aardig van je!
Probeer maar eens uit.”

Een paar weken later spreek ik Ole weer. Hij straalt. Het was zo gemakkelijk gegaan.
Want wat was er gebeurd?
Dieder kwam weer langs. En die had gezegd; “ O, dan zoek ik zelf die stukken wel. ”
En Kees reageerde met: “ Oké, dan vraag ik even aan Bregje of ze een update wil geven.” En weg was Kees.
“ Ach, het kan eigenlijk eind van de week ook wel ”, had Berber hem luchtig toegeworpen. Ook Hugo en Sabine bedachten een alternatief toen Ole niet meteen in de hulpstand schoot.

Geen kwade blikken. Geen enkele reactie die suggereert dat zijn collega’s Ole iets kwalijk nemen.
Ole is nog steeds die aardige collega als altijd.

Alleen nu eentje die dat ook is voor zichzelf.

Doe jij jezelf wel eens te kort door teveel te doen voor anderen? Laat het me weten door een reactie achter te laten.
Of neem contact met me op als je wilt leren aardiger voor jezelf te zijn. Dan bespreken we of ik je daar bij kan helpen.