Er was eens een koning die, in de tijd dat hij nog kroonprins was, wat weg had van een struisvogel. Die stopt ook z’n kop in het zand als er gevaar dreigt. Een tactiek van: de werkelijkheid ontkennen en je van de domme houden als je ergens bang voor bent.
Lang geleden, op een donderdagse januari in het jaar 2002, was het weer zo ver: De prins wilde niets weten van het bewezen feit dat de vader van zijn verloofde, de mooie blonde prinses, schuldig bleek aan boze streken. De koning in wording noemde het bewijs ‘slechts een mening’. Een fantastische tactiek, om het volk -het zou wel eens moeilijk kunnen gaan doen- op afstand te houden.
Op diezelfde donderdagse dag nam een onderdaan uit het koninkrijk plaats aan haar bureau. Haar thuiswerkdag was net begonnen. Net als haar bestaan als zelfstandig trainer. Toen ze door haar agenda bladerde, zag ze boordevol lege bladzijden. Nog geen training verkocht. Vandaag startte haar zoektocht naar potentiële klanten. En zonder dat ze er erg in had, zou ze die dag een politiek bedrijven waar ’s lands vorstelijkste persoon en ’s werelds snelste loopvogel een puntje aan zuigen kon:
Ze neemt haar mapje met visitekaartjes door; wie in haar netwerk kan ze benaderen? Ze komt het kaartje tegen van Bram. Aardige vent. Altijd in voor goede ideeën. Ervaren professional. Onderzoeker bij een gerenommeerd adviesbureau, met bijbehorende cultuur: lange werkweken; 85% declarabel zijn -minstens; veel eigen verantwoordelijkheid; harde werkers; nee-zeggen is not-done.
Een training die van doen heeft met tijd, dat lijkt haar heel handig in Brams branche. Ja, hém kan ze gerust bellen. Ze ziet het helemaal voor zich: ze maken een afspraak, bespreken hoe een training voor hem en zijn collega’s ingezet kan worden en beklinken de deal. In gedachten is haar 1ste klant binnen.
Vlak voordat ze haar toestel pakt, krijgt ze ineens een heel ander beeld voor zich: Bram weet niet meer wie zij is; AFGANG! Of stel: hij weet nog wel wie ze is, maar hij vindt het idee om af te spreken helemaal niets; AU! Of hij denkt: ‘zo’n beginneling, die kan nooit een goede training verzorgen’; CONFRONTEREND! En op datzelfde moment valt haar een briljante gedachte in. Het heeft natuurlijk ook helemaal geen zin om hem nú te bellen: Bram is nog niet op kantoor. Daarvoor is het te vroeg in de ochtend. Avondmens als hij is. Dicht zij hem toe. Ze belt later wel.
Als vier uur later ‘later’ ‘nu’ is geworden, is het tijd om te bellen. Dus niet: Bram is natuurlijk aan het lunchen. Speldt ze zichzelf op de mouw. ‘t Heeft geen enkele zin om nú te bellen. Straks. Straks doet ze het écht.
De middag voelt steeds somberder aan. Ze ploetert voort op de ingeslagen weg van uitstel. Ze brengt haar nog heel overzichtelijke administratie ú-renlang op orde. Ze mailt. Ze voert gesprekken, met zichzelf. Waarin ze haar eigen kromme smoesjes rechtpraat; dat al dit werk precies déze middag moet gebeuren enzo. Maar in feite is ze doodsbang. Dus pakt ze van alles op, behalve de telefoon; een fantastische tactiek, om Brams mogelijke reactie op afstand te houden.
Ineens is het kwart voor vijf. Ze heeft haar dag tot nu toe besteed aan werk dat er niet echt toe doet; inefficiënter en onbevredigender kan niet. Aan haar mulle gedrag waarmee ze zichzelf door deze dag heen heeft gesleept, móet een eind komen. Ze voert nog een laatste gesprek met zichzelf: “haal nu eindelijk je kop uit het zand, pak een spiegel en kijk het monster dat ‘angst’ heet, recht in de bek.”
Ze toetst Brams nummer in… Klamme handen, bonzend hart, droge keel; haar lichaam zendt angstsignalen uit. Maar nu gaat ze deze onaangename werkelijkheid niet meer uit de weg. Nog 5 lange seconden, dan hoort ze aan de andere kant van de lijn: “hé Aty, wat leuk dat je belt. Eigen bedrijf; Toveren met Tijd? Vertel eens… Leuk idee om met elkaar af te spreken! Prima, zien we elkaar volgende week……”
Dus dáár heeft ze driekwart van de dag voor lopen dralen; voor een succesvol telefoongesprek van pakweg 5 minuten, mét geweldige spin off -zoals later blijken zal; twee trainingen voor Bram én collega’s, en de vele trainingen die daar, tot op heden, bij zeer uiteenlopende opdrachtgevers op volgen.
Kop in het zand houden, struisvogelen, uitstellen, omwegen bedenken, mentale zijpaden bewandelen; een beetje dom, het leidt tot niets. Slimmer & Sneller is het te kiezen voor -je zou de uitdrukking in dit verband niet verwachten- de koninklijke weg: open en eerlijk -naar jezelf- te werk gaan. Maak daar je gebruikelijke werkwijze van.
En leef nog lang en gelukkig.