Hier en daar een mankementje; af en toe een weeffoutje; zo nu en dan een flater; dat is pas perfect!

Zo zie ik dat, als tegenhanger van ‘de perfectionist’ en tevens gastschrijver van dit blog.
Aty, eigenaar van dit blog, heeft mij deze maand als blogger gevraagd. Waarom? Omdat mijn blogs op een heel andere manier tot stand komen dan die van haarzelf. Ik werk rap, ben minder kritisch, sneller tevreden. Mijn manier van creëren karakteriseert zich als: niet te moeilijk doen; luchtig; iets met slakken en zout. Dat is wat Aty erg aanspreekt. Ze kan er wat van leren. En u als lezer wellicht ook.

Zoals ik Aty ken, legt zij zichzelf langs een torenhoge gelegen meetlat; het kan altijd beter, mooier, affer, diepgaander, foutlozer, nauwkeuriger, gedetailleerder.
Perfect is haar norm.
Écht dágen kan ze bezig zijn met een nieuw blog: zinnen aanpassen, een goede titel bedenken, de middelste alinea herschrijven, puntkomma’s veranderen in dubbele punten en vice versa, aanhalingstekens verplaatsen, prakkiseren over de laatste zin, een andere inleiding neerkrabbelen, het prutterige slot herschrijven. Wil ze een beetje tevreden zijn met het resultaat, dan moet ze wel een verdomd goed stukje geschreven hebben.
Veel energie kost dat. Plus: héél véél tijd. En als ze dan uiteindelijk het blog de wereld instuurt  –elke 1e maandag van de maand, om 12.00u, vandaar dat alarm- en ze ontvangt een compliment, dan gelooft ze dat maar ten dele.
Poeh hé, wat maken perfectionisten het zichzelf moeilijk. Zo niet onmogelijk….

Ik heb niet zo’n lat. Sterker nog, ik ben er zelfs niet helemaal van overtuigd of ik wel zo goed kan schrijven. Maar ik weet ook: zoveel lezers, zoveel smaken. Of ik er nou een dag energie en tijd in stop, of een hele maand; er zullen altijd lezers zijn die mijn stukjes niets vinden en lezers die het liken.

Nieuwsgierig naar mijn strategie? Mijn schrijfwerk mag geen blog aan m’n been worden. Me niet uit m’n slaap houden. Niet ten koste gaan van het plezier dat ik er aan beleef. Ik doe mijn best om er wat van te maken, behalve een punt. Dat gaat zo: Ik schenk mezelf een dampende kop koffie in, installeer me aan de grote tafel die voor het raam staat en zet de timer -geweldige techniek, geleerd van Hans S., van tekstbureau Zeef, uit Groningen. Google maar eens.

De woorden rollen vervolgens uit m’n pen en ik verras mezelf blij dat er na drie minuten een nieuw blog in de steigers staat. Na een kort rijpingsproces schrap en schaaf ik wat, om een verkeerde ‘d’ of ‘t’ maal ik niet en ondanks wellicht niet geheel soepel lopende zinnen, is het af. Het is goed; dat is genoeg. ’s Nachts slaap ik prima.

Perfectie; het is mij vreemd. Het kost me te veel ten opzichte van wat het opbrengt.
Wel eens gehoord van de wet van de verminderde meeropbrengst? Uren extra besteden aan –in dit geval- een blog dat al behoorlijk goed in de grondverf staat, levert uiteindelijk niet een heel veel beter resultaat op. Wat het wel met zich meebrengt: frustratie over het andere werk dat is blijven liggen. Door dat gemier ben je daar niet meer aan toegekomen. Nog meer aanleiding voor gepieker in de nacht.

Toen Aty mij vroeg dit blog te schrijven, beloofde ze dat ze niet zou gaan sleutelen aan mijn stuk -volgens mij bedoelde ze: nauwelijks. En: dat ze het ongecensureerd de wereld in zou sturen. Met alle risico’s van dien: kritiek op dit blog. Dat zal niet gemakkelijk voor haar zijn. Want tja, kritiek is nou juist wat een perfectionist vóór probeert te blijven.
Ik zal nog eens peilen hoe het voor haar was om mij het werk te laten doen. Mij bevalt het in ieder geval prima; ze mag me vaker vragen! En zo niet, dan hoop ik dat ze iets geleerd heeft. Of u; hier en daar een mankementje, af en toe een  weeffoutje, zo nu en dan een flatertje; dat is pas de perfecte manier van werken.
Zo. Klaar!

Groet van Kees.

Geef een reactie