Dokter, ik heb de laatste tijd zo’n last van m’n bereikbaarheid….

Daar kun je inderdaad behoorlijk hinder van ondervinden. Je staat de hele dag op scherp: op elke bliep, trilling, bel, pop-up, like, app, link, collega en elk ander -tot vermindering van de concentratie leidend- signaal reageer je acuut. “Stoor mij niet” komt in jouw vocabulaire niet voor. ‘24/7 available’ is je middle name. Logisch, zo bén je. Maar wat wórd je: gestoord!

Een beller? Jij neemt direct op. Een nieuw mailtje binnen? Jouw reactie onmiddellijk retour. Een LI-verzoek? Meteen door jou gehonoreerd. Vragende collega’s aan je bureau? Antwoord krijgen ze terstond. Dat is nou wat je noemt: vriendelijk voor de klant, collegiaal voor je team, strelend voor je ego (want wees eens eerlijk: jezelf op deze manier een soort van onmisbaar maken, geeft best een prettig gevoel) en -waarschijnlijk geheel buiten je bedoeling om- werkverschaffend voor coaches. Zij zien het maar al te vaak in de praktijk gebeuren: iemand die denkt dat ’ie onmisbaar is, wordt ziek…. Diagnose: het 100%-bereikbaarheidssyndroom.

Waar dat altijd-en-eeuwig-voor-alles-en-iedereen-bereikbaar-zijn niet zo goed voor is, is je effectiviteit. Diep geconcentreerd bezig zijn tijdens je werkdag: het komt er nauwelijks meer van. Grote, lastige taken blijven liggen. Het schrijven van een degelijk plan, het voorbereiden van een belangrijke vergadering, het uitwerken van een pittig beoordelingsgesprek: het hangt er allemaal als een kasplantje bij. Wat je belooft aan collega’s maak je niet waar; jouw bijdrage zouden ze eergisteren al gekregen hebben. Helaas, er kwam zoveel tussendoor: het is je weer niet gelukt. Als het een beetje tegenzit, veroorzaak je daarmee nog meer verstoringen: collega’s hangen aan de lijn -en dan neem jij, bereikbaar als je bent, natuurlijk meteen op- om te checken hoe het zit met de door jouw gedane toezeggingen. Ineens gaat dáár je tijd aan op: jezelf verontschuldigen dat je niet bent toegekomen aan datgene wat je had toegezegd dat je zou doen. De noodklok -het enige signaal waar je wél direct op mag reageren- klinkt: tijd voor medicatie!

Het beste recept dat ik kan voorschrijven is: 100% betrouwbaarheid! Niet je bereikbaarheid, maar het vertrouwen van de ander in jou dat je toezeggingen en beloftes nakomt, bepaalt je klantvriendelijkheid en collegialiteit. ‘Betrouwbaarheid boven bereikbaarheid’; een krachtig adagium. Jij wordt op gepaste tijden gestoord, de ander wordt op gepaste tijden gehoord. Er is duidelijkheid. Over wat men van jou kan verwachten. Onder andere dat je niet chronisch bereikbaar bent.

Is dat lastig? Ja, wellicht. Want dat betekent dat je vanaf nu niet meer 100% bereikbaar mag zijn. Het stemmetje in jou dat heilig gelooft in jouw onmisbaarheid, wordt daarmee aardig de mond gesnoerd. Maar ik beloof je: dat went. (En mocht dat niet zo zijn, dan spreken we elkaar nog wel eens. Over verslaving aan urgentie…).

Hoe doe je dat? Zet jezelf uit!  En daarmee bedoel ik: écht uit. Jouw enorme antenne die alle signalen van buitenaf oppikt, moet tijdelijk buiten werking gesteld worden. Dus: telefoon uit! En let op: niet heimelijk op de trilstand zodat je toch nog een beetje in de gaten hebt wat je mist. Hetzelfde geldt voor je mailprogramma: uit! De deur van je werkkamer: dicht!  Dagelijks jezelf twee uur afsluiten. Dag verstoringen; hallo concentratie!

Na twee uur mag je weer aan. Je bent weer te storen. En je verwerkt wat tijdens je afwezigheid op je bordje terecht gekomen is. Gemiste oproepen bel je na, ontvangen mail beantwoord je, collega’s krijgen een reactie. Hartstikke collegiaal, klantvriendelijk, solidair. Dat mag je immers allemaal zijn. Graag zelfs.
Behalve 100% bereikbaar. Beloofd?

Geef een reactie